Павел Рыгоравіч Курлоў 1860 1923 расійскі дзяржаўны дзеяч Павел Рыгоравіч КурлоўМінскі губернатар16 мая 1905 15 ліпеня 1

Павел Рыгоравіч Курлоў (1860—1923) — расійскі дзяржаўны дзеяч.

Павел Рыгоравіч Курлоў

	Мінскі губернатар
16 мая 1905 — 15 ліпеня 1906

Папярэднік

граф

Пераемнік

Нараджэнне

5 (17) студзеня 1860

Смерць

20 чэрвеня 1923 (63 гады)

Месца пахавання

Могілкі Тэгель^[d]

Грамадзянства

Расійская імперыя

Адукацыя

Аляксандраўская ваенна-юрыдычная акадэмія^[d]
Мікалаеўскае кавалерыйскае вучылішча^[d]

Званне

генерал-лейтэнант

Узнагароды

Ордэн Святой Ганны II ступені

Ордэн Святога Станіслава I ступені

Біяграфія

Нарадзіўся ў дваранскай сям’і. У 1879 годзе скончыў Мікалаеўскае кавалерыйскае вучылішча. Служыў у лейб-гвардыі Конна-грэнадзёрскага палка, у Таўрагенскай, Бакінскай, Пецярбургскай брыгадах памежнай варты.

У 1888 годзе скончыў Ваенна-юрыдычную акадэмію, служыў у пракурорскім наглядзе. Прыкамандзіраваны да пракурорскага нагляду Маскоўскай ваеннай акругі. З 1890 у ведамстве Міністэрства юстыцыі (таварыш пракурора Кастрамскога, Цвярскога, Уладзімірскага, Маскоўскага акруговых судоў). У 1891 звольнены з ваеннай службы. З 1899 пракурор пры Валагодскім акруговым судзе, з 1900 намеснік пракурора Маскоўскай судовай палаты.

З 1903 года — курскі віцэ-губернатар. З 1905 года мінскі губернатар. Губернатарства яго прыйшлося на час рэвалюцыі 1905 года. З яго згоды 18 кастрычніка 1905 г. у Мінску адбыўся расстрэл дэманстрантаў Мінскага гарнізона (Курлоўскі расстрэл). За гэта на яго жыццё было ўчынена 2 замахі з боку эсэраў (у кастрычніку 1905 г. невядомым, потым 14 студзеня 1906 г. І. П. Пуліхавым і А. А. Ізмайловіч).

З 1906 г. член Савета міністра ўнутраных спраў. У красавіку-жніўні 1907 года — в. а. віцэ-дырэктара дэпартамента паліцыі. З 1907 года — начальнік Галоўнага турэмнага ўпраўлення міністэрства юстыцыі. З 1909 года — таварыш міністра ўнутраных спраў, загадчык паліцыі, камандзір асобнага корпуса жандараў. Генерал-лейтэнант. Пасля забойства Сталыпіна ў 1911 годзе звольнены ў адстаўку.

У гады Першай сусветнай вайны быў у падпарадкаванні галоўнага начальніка забеспячэння Паўночна-Заходняга фронту і стаў генерал-губернатарам новаўтворанай правінцыі Усходняя Прусія, затым памочнік галоўнага начальніка Дзвінскай ваеннай акругі па грамадзянскай частцы. У 1916 г. на працягу двух месяцаў знаходзіўся на пасадзе таварыша міністра ўнутраных спраў. Са студзеня 1917 г. пайшоў у адстаўку. З 1918 г. у эміграцыі.

У эміграцыі прымаў удзел у дзейнасці манархічных арганізацый. Курлоў пісаў у сваёй працы «Гибель императорской России»: «Я был и остался до сего дня убежденным монархистом <…> единственною, соответствующую характеру русского народа, формою правления может быть только абсолютная монархия».

Пахаваны ў 1923 г. у Берліне на могілках Тэгель.

Зноскі

П. Г. Курлов. Гибель императорской России. М., 1992. (руск.)

Літаратура

Бок, М. П. П. А. Столыпин (воспоминания о моем отце). — М., 1992.
Жухрай, В. Тайны царской охранки: авантюристы и провокаторы. — М., 1991.
Коковцов, В. Н. Из моего прошлого: Воспоминания 1903—1919 гг. Кн. 1. — М., 1992.

Спасылкі

Курловский расстрел. Взгляд губернатора (руск.)
Курлов Павел Григорьевич — государственный деятель, жандармский генерал-лейтенант (руск.)

[1] П. Г. Курлов. Гибель императорской России. М., 1992. (руск.)