Пунктуацыя

Пунктуацыя (лац.: punctuatio: ад punctum — «кропка») — унармаваная сістэма правіл ужывання на пісьме знакаў прыпынку дзеля падзялення тэксту адпаведна яго лагічным, сінтаксічным ды інтанацыйным асаблівасцям.

Табліца знакаў пунктуацыі

Сімвал				Назва	Функцыя
.				кропка	Сканчае сказы, пазначае .
,				коска	Аддзяляе граматычна раўнапраўныя часткі ў складаных сказах, некалькі элементаў у пералічэнні, звароты.
;				кропка з коскай	Функцыянальна падобна да коскі, аднак аддзяляе складаныя (альбо ўскладненыя) па будове граматычна раўнапраўныя часткі.
:				двукроп’е	Аддзяляе сказ ці яго частку, якая развівае альбо дапаўняе папярэдні тэкст. Таксама папярэднічае .
!				клічнік	Сканчае загадны, пабуджальны ці экспрэсіўны сказ.
?				пытальнік	Паказвае на сказ, які мае ў сабе пытанне.
–		—		працяжнік	Аддзяляе галоўныя часткі сказа, параўноўваныя моўныя адзінкі, часткі складанага бяззлучнікавага сказа, частку дыялогу, паказвае паўзу ў дзеянні. Аддзяляецца з абодвух бакоў пропускамі.
‐				дэфіс	Злучае цесна звязаныя словы, у канцы радка азначае перанос слова. Пішацца без пропускаў.
…				шматкроп’е	Азначае няскончаны, абарваны сказ.
«»		„“‘	""	двукоссе	Азначае простую мову, цытаты і пад.
()	[]	{}	〈〉	дужкі	Азначаюць адвольна ўстаўленыя кавалкі тэксту.
/					Аддзяляе варыянтныя альбо супярэчлівыя выразы.

Кропка, коска, клічнік, пытальнік, двукроп’е, кропка з коскай і шматкроп’е пішуцца адразу пасля слова, пасля чаго робіцца пропуск. Тэкст у дужках альбо двукоссі пішацца неадрыўна ад іх. Калі ў тэксце адзін за адзін ідуць два знакі прыпынку (напр. кропка і коска альбо клічнік і пытальнік), паміж імі пропускі не ўстаўляюцца.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Пунктуацыя