Законы Ньютана

Зако́ны Нью́тана — фундаментальныя законы руху, сфармуляваныя Ісакам Ньютанам, якія вызначаюць сувязь між уздзеяннем на цела і характарам яго руху. Яны дазваляюць атрымаць любой пры ўмове, што вядомыя масы ўсіх частак, што яе складаюць, а таксама ўздзеянні, што аказваюцца на гэтую сістэму.

Класічная механіка

${\displaystyle {\vec {F}}={\frac {\mathrm {d} }{\mathrm {d} t}}(m{\vec {v}})}$ Другі закон Ньютана

Фундаментальныя паняцці Прастора · Час · Маса · Сіла Энергія · Імпульс Фармулёўкі Ньютанаўская механіка Лагранжава механіка Гамільтанава механіка Фармалізм Гамільтана — Якобі Раздзелы Прыкладная механіка Нябесная механіка Механіка суцэльных асяроддзяў Геаметрычная оптыка Статыстычная механіка Вучоныя Галілей · Кеплер · Ньютан Эйлер · Лаплас · Д’Аламбер Лагранж · Гамільтан · Кашы

глядзець правіць

Першы закон Ньютана (закон інерцыі) вызначае ўмовы, пры якіх цела захоўвае скорасць свайго руху.

Другі закон Ньютана (закон паскарэння) вызначае залежнасць між уздзеяннем на цела і яго паскарэннем.

Трэці закон Ньютана (закон узаемадзеяння) вызначае, як суадносяцца сілы, з якімі два целы ўздзейнічаюць адно на аднаго.

Першы закон Ньютана. Кожнае цела захоўвае стан спакою або раўнамернага руху па прамой лініі, пакуль сілы звонку не выведуць яго з гэтага стану.

Першы закон Ньютана пастулюе існаванне інерцыйных сістэм адліку. Таму ён таксама вядомы як закон інерцыі. Інерцыя — уласцівасць цела захоўваць скорасць свайго руху нязменнай па велічыні і кірунку, калі не дзейнічаюць ніякія сілы, а таксама ўласцівасць цела супраціўляцца змене яго скорасці. Каб змяніць скорасць руху цела, неабходна прыкласці некаторую сілу, прычым вынік дзеяння адной і той жа сілы на розныя целы будзе розным: целы валодаюць рознай інерцыяй (інертнасцю), велічыня якой характарызуецца іх масай.

Другі закон Ньютана. Змяненне руху прапарцыянальна дзеючай сіле і адбываецца па тым напрамку, па якім дзейнічае гэта сіла.

Другі закон Ньютана — дыферэнцыяльны , які апісвае ўзаемасувязь паміж прыкладзенай да матэрыяльнага пункта сілай і атрыманым ад гэтага паскарэннем гэтага пунтка. Фактычна, другі закон Ньютана ўводзіць масу як меру праявы інертнасці матэрыяльнага пункта ў абранай інерцыйнай сістэме адліку (ІСА).

Маса матэрыяльнага пункта пры гэтым з’яўляецца пастаяннай з часам велічынёй і незалежнай ад якіх-небудзь асаблівасцяў яе руху і ўзаемадзеяння з іншымі цяламі.

Трэці закон Ньютона. Кожнае дзеянне выклікае роўнае сабе і процілегла накіраванае процідзеянне.

Уласцівасць цел захоўваць стан адноснага спакою або раўнамернага руху па прамой лініі называецца інерцыяй. Маса цела — гэта мера інерцыі цела. Змяненне скорасці за 1 сек. называецца паскарэннем. Рух, скорасць якога ўвесь час мяняецца, называецца пераменным рухам. Паскарэнне прама прапарцыянальна сіле і адваротна прапарцыянальна масе цела.

Гл. таксама

Зноскі

1. Инерциальная система отсчёта // Физическая энциклопедия (в 5 томах) / Под редакцией акад. А. М. Прохорова. — М.: Советская Энциклопедия, 1988. — Т. 2. — С. 145. — ISBN 5-85270-034-7.
2. Зборнік задач па фізіцы для сярэдняй школы: 5-7 г. навучання: Пер. з рус. мовы / Г. І. Фалееў, А. В. Пёрышкін. — 2-е выд.. — Мн. : Дзяржвыд Беларусі. Вучпедсектар, 1934.