Італійскія мовы група мёртвых моў індаеўрапейскай сям і Былі пашыраны ў 2 1 палове 1 га тысячагоддзя да н э першы стагод

Італійскія мовы — група мёртвых моў індаеўрапейскай сям’і. Былі пашыраны ў 2-1 палове 1-га тысячагоддзя да н.э. — першы стагоддзях н.э. ў цэнтральнай і паўднёвай Італіі. Падзяляліся на 2 галіны: оскска-умбрскую і лацінска-фаліскую. Некаторымі асаблівасцямі італійскія мовы збліжаюцца з кельцкімі мовамі. Пісьмо запазычана ў этрускаў. Вывучэнне лексікі італійскіх моў цяжкае з прычыны фрагментарнасці іх тэкстаў. Лексічнае адрозненне ад лацінскай мовы звязана з уплывам этрускай, а на поўдні — старажытна-грэчаскіх моў. Пісьмовыя помнікі оскскай мовы датуюцца 5 стагоддзем да н.э. — 1 стагоддзем н.э., помнікі умбрскай мовы — 3-1 стагоддзямі да н.э. (т.зв. Ігувінскія табліцы). Фаліскія тэксты (7-8 стагоддзе да н.э.) складаліся з анамастыкі і зазналі этрускі ўплыў.

Італійскія мовы

Краіны	—
Класіфікацыя
^[d] індаеўрапейскія мовы італійскія мовы
ISO 639-5	itc
	ital
IETF	itc
Glottolog	ital1284

Літаратура

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Белэн, 1998. — 608 с.: іл. ISBN 985-11-0279-2