Палабская мова

Пала́бская мо́ва — вымерлая заходнеславянская мова.

Палабская мова была найбольш блізкая да польскай і разам з ёю, кашубскаю і вымерлаю славінскаю адносіцца да т.зв. .

Была пашырана да 1-й палавіны 18 ст. па левым беразе ракі Лабы (Эльба; цяпер тэрыторыі зямлі Ніжняя Саксонія, Германія).

Адметныя рысы палабскай мовы: захаванне , аорыста і імперфекта, рэштак парнага ліку, рухомы націск, спрашчэнне скланення, вялікая колькасць нямецкіх запазычанняў у лексіцы і інш.

Пісьменства не мела, але ў 17—18 ст. было складзена некалькі слоўнікаў і запісаны некаторыя тэксты на палабскай мове. Асноўныя помнікі палабскага пісьменства — нататкі палабскага селяніна Я.П.Шульцэ_ru і нямецка-палабскі слоўнік К. Хеніга на 5 тыс. слоў.

Сярод даследчыкаў палабскай мовы — Т. Лер-Сплавінскі, (этымалагічны слоўнік палабскай мовы), А. Я. Супрун і інш.

Зноскі

1. Gramatyka języka połabskiego / pod redakcją J. Okuniewskiego. — 2010. — С. 18.

Літаратура

• Палабская мова // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. С. 531.
• Супрун А. Е. Полабский язык. Мн., 1987.