Піфаго р сын Мнесарха Πυθαγόρας τοῦ Μνησάρχου востраў Самас 496 да н э старажытнагрэчаскі філосаф заснавальнік Піфагорст

Піфаго́р сын Мнесарха (Πυθαγόρας τοῦ Μνησάρχου, , востраў Самас — 496 да н.э., ) — старажытнагрэчаскі філосаф, заснавальнік .

Піфагор
стар.-грэч.: Πυθαγόρας ὁ Σάμιος

Дата нараджэння	не раней за 586 да н.э. і не пазней за 569 да н.э.
Месца нараджэння	Самас, Паўночныя Эгейскія астравы, Грэцыя
Дата смерці	490-я да н.э.
Месца смерці	Метапонт^[d], Бернальда^[d], правінцыя Матэра, Базіліката, Італія
Грамадзянства	Samos^[d]
Бацька	Мнесарх^[d]
Жонка	Theano^[d]
Дзеці	Mnesarchus^[d], Myia^[d], Damo^[d], Telauges^[d] і Arignote^[d]
Род дзейнасці	матэматык, філосаф, палітык, пісьменнік, музыказнавец, тэарэтык музыкі
Навуковая сфера	геаметрыя, матэматыка, этыка, палітыка, філасофія, астраномія, музыка і метафізіка
Школа/традыцыя
Кірунак	Заходняя Філасофія
Перыяд
Асноўныя інтарэсы	філасофія, матэматыка, , этыка, палітыка
Значныя ідэі	Музыка сфер, , Тэарэма Піфагора
Аказалі ўплыў	Фалес Мілецкі, Анаксімандр
Зведалі ўплыў	, , Парменід, Платон, Еўклід, Эмпедокл, ,
Вядомыя вучні	Philolaus^[d] і Эмпедокл
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Звесткі пра жыццё і дзейнасць пераважна легендарнага характара. На пяты год праўлення Палікрата Піфагор пераехаў у Кратон, дзе заснаваў рэлігійнае брацтва, у якім даваў навуку пра правілы маральнай чысціні, пра містыку лікаў, гармонію сфер і адраджэнне пасля смерці. Яго вучэнне і палітычная дзейнасць выклікалі процідзеянне, і ён быў вымушаны, ужо ў сталым узросце, перасяліцца ў . Вучэнне Піфагора заставалася папулярным да .

Піфагору прыпісваецца доказ тэарэмы пра суадносіны бакоў прамавугольнага трохвугольніка. З яго імем звязваюць вучэнні пра і , простыя і састаўныя лікі, пра арыфметычныя, геаметрычныя і гарманічныя і сячэнні.

Ёсць шмат скульптурных і іншых выяў Піфагора, але ніводная з іх не прызнана верагоднай, бо ўсе выявы, прыдатныя для партрэтнага даследавання, былі створаны не раней за сярэдзіну 5 ст. да н.э.. Мяркуецца, што ён быў прыгожы, насіў доўгую бараду, галаву ўпрыгожваў залатой дыядэмай і апранаўся на ўсходні ўзор.

Зноскі

Pythagoras // Encyclopædia Britannica Праверана 11 снежня 2020.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>
Любкер Ф. Empedocles // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 468.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q101490"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q1459210"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q694826"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4135787"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q24933120"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30059240"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q45270574"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4249594"></a>
Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)

Гл. таксама

Тэарэма Піфагора
Піфагорава тройка

[_ce98c10fa9eac76c-1] Pythagoras // Encyclopædia Britannica Праверана 11 снежня 2020.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>

[_b55a6790f50e705c-2] Любкер Ф. Empedocles // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 468.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q101490"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q1459210"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q694826"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4135787"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q24933120"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30059240"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q45270574"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4249594"></a>

[par-3] Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)