Эпіграфіка

Эпіграфіка (ад грэч. επιγραφή — «надпіс») — дапаможная гістарычная дысцыпліна (прыкладная гістарычная і філалагічная дысцыпліна), якая вывучае змест і формы надпісаў на цвёрдых матэрыялах (, кераміка, метал і інш.) і класіфікуе іх у адпаведнасці з іх часовым і культурным кантэкстам. Вывучэннем старажытнага пісьма, зробленага пераважна чарнілам, займаецца асобная дысцыпліна палеаграфія.

Часам ўзнікнення эпіграфікі лічыцца перыяд Адраджэння; методыка эпіграфікі як навукі распрацавана ў XVIII—XIX стст. Расшыфроўка іерогліфаў Старажытнага Егіпта, вавілонскага клінапісу, мікенскай пісьменнасці значна пашырыла ў XIX—XX стст. сферу прымянення эпіграфікі.

Найбольш значныя ўсходнеславянскія помнікі эпіграфікі: надпісы XI—XIV стст. на сценах Сафійскага сабора ў Ноўгарадзе і XI—XVII стст. на сценах кіеўскіх культавых збудаванняў.

Эпіграфічныя тэксты — адна з асноўных крыніц палітычнай, сацыяльнай і эканамічнай гісторыі. Як правіла, час стварэння надпісаў адпавядае змешчаным ў іх звесткам.

Асноўныя перыядычныя выданні

• «Нумизматика и эпиграфика» (з 1960);
• «Эпиграфика Востока» (з 1947);
• «Supplementum epigraphicum graecum» (Leiden, з 1923);
• «Année epigraphique» (P., з 1888);
• «Epigraphia Indica» (Calc.-Delhi, з 1888);

Гл. таксама

• Барысавы камяні
• Рагвалодаў камень