Петраграфія

Петрагра́фія (грэч. πέτρος «камень» + γράφω «пішу») — навука, якая апісвае горныя пароды і мінералы, з якіх яны складаюцца. Асноўны метад даследавання — аптычная мікраскапія.

Як самастойная навука зарадзілася ў пачатку 19 ст. (класіфікацыя горных парод французскага вучонага А. Браньяра, 1813) і інтэнсіўна развіваецца з сярэдзіны 19 ст. (даследаванні з дапамогай палярызацыйнага мікраскопа; англійскія фізікі У. Нікаль і Г. К. Сорбі; 1849). З пашырэннем мікраскапічных даследаванняў з’явіліся класіфікацыі горных парод нямецкіх геолагаў Ф. Цыркеля (1866) і К. Г. Розенбуша (1873), расійскага петрографа Ф. Ю. Левінсона-Лесінга (1893). У 1-й палове 20 ст. пачаты петрахімічныя і геахімічныя даследаванні (расійскія вучоныя У. І. Вярнадскі, А. Я. Ферсман, А. М. Заварыцкі, амерыканец Ф. Кларк і інш.) У 1950—70-я г. створаны новы кірунак у петраграфіі — вучэнне аб магматычных і метамарфічных фармацыях (Ю. А. Кузняцоў і інш.). З даследаванняў амерыканскага вучонага Р. Горансана (1937) пачаўся этап развіцця эксперыментальнай петраграфіі. Тэхнічная петраграфія даследуе састаў і ўласцівасці шлакаў, цэменту, керамікі, шкла, каменнага ліцця (расійскі вучоны Дз. С. Бялянкін); петраграфія будаўнічага каменю — якасці будаўнічых матэрыялаў. Петраграфія касмічных аб’ектаў вывучае метэарыты, узоры парод з Месяца і г.д.

Літаратура

• Петраграфія // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — С. 331. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12).