Контррэфармацыя

Контррэфармацыя — перыяд каталіцкага адраджэння ў XVI-XVII стст. Лічыцца, што контррэфармацыя пачалася ў часы папы Пія IV ў 1560 і працягвалася да 1648 года - моманту заканчэння Трыццацігадовай вайны.

Рэфармацыя

95 тэзісаў Контррэфармацыя Рухі і    Пратэстанцызм Рэфармацыя ў Германіі Лютэранства Анабаптызм Кальвінізм Рэфармацыя ў Англіі Англіканства Пурытанства Рэфармацыя ў Шатландыі Прэсвітэрыянства Рэфармацыя ў Францыі Гугеноты Рэфармацыя ў Рэчы Паспалітай Сацыніянства Ключавыя падзеі   Вормскі эдыкт Сялянская вайна ў Германіі Аўгсбургскі рэйхстаг Вестфальскі мір    Марцін Лютэр (Г, 1483–1546) Філіп Меланхтан (Г, 1497–1560) Ганс Таўсен (Д, 1494–1561) (Швец, 1493–1552) Ульрых Цвінглі (Швейц, 1484–1531) Жан Кальвін (Швейц, 1509–1564) Томас Кранмер (А, 1489–1556) Джон Нокс (Шат, 1514?–1572) Папярэднікі Рэфармацыі   Авіньёнскі палон пап (1309–1377) Вялікі заходні раскол (1378–1417) Гусіцкія войны (1420 да ~1434) Гэта панэль: глядзець правіць

Контррэфармацыя ўключала ў сябе шырокі спектр намаганняў па барацьбе з пратэстантызмам. Вылучаюць пяць кірункаў дзейнасці контррэфармацыі:

• веравучэнне;
• духоўная і структурная перабудова;
• манаскія ордэны;
• духоўныя рухі;
• палітычныя аспекты.

Вынікі Контррэфармацыі

У выніку каталіцкай рэформы Царква зведала адміністрацыйныя змены, якія ўмацавалі яе становішча. Цэнтралізацыя ўлады ў руках Папы, з’яўленне семінарый і навучальных устаноў новага тыпу і, як следства, абнаўленне складу духавенства, барацьба з відавочнымі недахопамі, на якія даўно зважалі многія, усё гэта дапамагло каталіцкай Царквы адпавядаць эпосе.