Альпы фр Alpes ням Alpen італ Alpi славенск Alpe англ Alps найвышэйшая горная сістэма ў Еўропе Альпыфр Alpes ням Alpen і

Альпы (фр.: Alpes, ням.: Alpen, італ.: Alpi, славенск.: Alpe, англ.: Alps) — найвышэйшая горная сістэма ў Еўропе.

Альпы

фр. Alpes, ням. Alpen, італ. Alpi, славенск. Alpe

Альпы — здымак з космасу

Краіны	Францыя Італія Швейцарыя Германія Аўстрыя Ліхтэнштэйн Славенія Манака


Перыяд утварэння	Алігацэн

Плошча	190 000 км²

Даўжыня	1 200 км

Шырыня	да 260 км

Найвышэйшая вяршыня	Манблан

Найвышэйшы пункт	4808 м



Медыяфайлы на Вікісховішчы

Складаная сістэма горных масіваў і хрыбтоў працягнулася дугой ад Міжземнага мора да Сярэднедунайскай раўніны. Даўжыня каля 1200 км, шырыня да 260 км, найбольшая вышыня — 4807 м (г. Манблан). Папярочная даліна між азёрамі Бодэнскім і Кома падзяляе больш вышынныя Заходнія Альпы і больш нізкія і шырокія Усходнія Альпы. Горная сістэма размяшчаецца на тэрыторыі 8 краін: Францыі, Манака, Італіі, Швейцарыі, Германіі, Аўстрыі, Ліхтэнштэйна і Славеніі.

Дзякуючы месцазнаходжанню ў цэнтры Заходняй Еўропы, Альпы з’яўляюцца адной з найболей вывучаных горных сістэм. З імі звязаны такія паняцці, як альпійскі пояс, альпійская складкавасць, , альпійскія лугі, альпінізм.

Назва

Адзінай думкі аб паходжанні назвы Альпы няма. Словам Alpes кельты называлі ўсе высокія горы. Меркавана, да кельтаў яно трапіла з Рымскай імперыі.

Па адной з версій, лацінскае слова Alpes, якое ўтварылася ад Albus (Белы), выкарыстоўвалася яшчэ ў I стагоддзі да нашай эры для пазначэння гор, пакрытых снегам. Іншая здагадка кажа пра тое, што назва ўтварылася ад слоў Al ці Ar, што азначала высакагорную мясцовасць. Слова Alpe у сучасных французскай і італьянскай мовах азначае Горная вяршыня, роўна як і Alp у нямецкай.

Слова Alpeis, ці Alpes, выкарыстоўвалася для пазначэння высокіх гор і горных масіваў навукоўцамі Старажытнай Грэцыі і Старажытнай Візантыі. У прыватнасці, Пракопій Кесарыйскі, візантыйскі пісьменнік VI стагоддзя, заве ў сваіх сачыненнях Альпы і Пірэнеі адной назвай, Geminas Alpeis. Іншыя горы зваліся падобнымі назвамі (Карпацкія горы — Basternikae Alpes). У нязменным выглядзе гэта слова захавалася ў сучаснай грэчаскай мове — Άλπεις (Alpeis).

Геалогія

Альпы належаць да маладых складкавых структур альпійскага арагенезу. Восевая зона гор сфарміравана старажытнымі крышталічнымі (гнейсы, слюдзяныя сланцы), магматычнымі (граніт) і метамарфічнымі (кварцава-філітавыя сланцы) пародамі. Перадгор’і складзены з вапнякоў, мергеляў, даламітаў, філітаў і маладых маласавых фармацый.

Тэктанічная карта міжземнаморскага рэгіёна

Працэс фарміравання горнага ланцуга можна падзяліць на некалькі этапаў. Структура Альп складаецца з горных парод еўрапейскага, афрыканскага і акіянічнага паходжання.

Аналіз найстарэйшых горных парод у глыбіні Альп, у прыватнасці, цырконію, паказвае, што яны пачалі фармавацца ў канцы пратэразоя — пачатку кембрыйскага перыяду. У гэты ж час пачалося збліжэнне мацерыкоў Гандвана і Лаўразія. Да пермскага перыяду ішло пераважна фармаванне складу горных парод, якія цяпер залягаюць глыбока пад Альпамі. У гэты перыяд з’явіліся герцынскія структуры.

Утварэнне суперкантынента Пангея завяршылася ў канцы каменнавугальнага перыяду пры сутыкненні мацерыкоў Гандвана і Лаўразія. Будучыя Альпы знаходзіліся ў месцы сутыкнення дзвюх тэктанічных пліт, пры гэтым іх усходняя частка апынулася на дне старажытнага акіяна Палеатэціса. Раннепермскі перыяд характарызаваўся павышанай вулканічнай актыўнасцю, што прывяло, разам з уплывам вятроў і ападкаў, да разбурэння герцынскіх складчатасцей.

Да сярэдзіны трыясавага перыяду кантынентальны рыфтагенез Афрыкі і Еўропы спарадзіў старажытны акіян . У канцы юрскага перыяду акіян адступіў з тэрыторыі сучасных Паўднёвых Альп, пакінуўшы характэрныя вапняковыя адклады. У гэты ж час у бок Еўропы ад Афрыкі пачала рухацца , якая выклікала ўтварэнне акіянічных упадзін ва Усходніх Альпах. У наш час пліта працягвае рухацца ў бок Еўропы, у прыватнасці, у Альпах ляжыць на мяжы пліт.

У мелавым перыядзе распачалося асноўнае гораўтварэнне. Працэс развіваўся перш ва ўсходнім рэгіёне Альп і паступова прасунуўся на захад, ён атрымаў назву альпійскай складкаватасці.

На гары Матэрхорн можна ўбачыць пласты парод, што адносяцца да розных геалагічных эпох.

Вылучаюць тры асноўныя рэгіёны Альп, адрозных па структуры і геалагічным складзе: Заходнія, Усходнія і Паўднёвыя Альпы. Заходнія Альпы ўяўляюць сабою наймалодшую вобласць з кайназойскімі адкладамі, якая характарызуецца высокімі вострымі пікамі, складзенымі з крышталічных і метамарфічных парод. Высокая вобласць Альп характарызуецца пашырэннем горна-ледавіковага рэльефу і сучаснага зледзянення. Усходнія Альпы ніжэйшыя і пакатыя, з адкладамі мезазойскай эры, у асноўным мелавога перыяду.

Карысныя выкапні

Альпы з’яўляюцца крыніцай мінералаў, якія здабываюцца чалавекам на працягу некалькіх тысяч гадоў. У эпоху культуры Hallstatt (VIII—VI стагоддзі да нашай эры) кельцкія плямёны здабывалі медзь, а пазней рымляне здабывалі золата для манет у Бад Гаштайнскай вобласці. Радовішча ў Штырыі з’яўляецца крыніцай высакаякаснай жалезнай руды для сталеліцейнай прамысловасці. Апроч таго, на тэрыторыі большай часткі альпійскага рэгіёна сустракаюцца крышталі такіх мінералаў, як кінавар, аметыст і кварц. Паклады кінавары ў Славеніі з’яўляюцца важнай крыніцай розных пігментаў кінавары.

Рэльеф

Папярочнай далінай паміж Бодэнскім возерам і возерам Кома Альпы падзяляюцца на больш высокія Заходнія Альпы (вышыня да 4 808 м, гара Манблан) і ніжэйшыя і шырокія Усходнія Альпы (вышыня да 4 049 м, ).

Варта адзначыць, што ў французскай традыцыі заміж адзіных Заходніх Альп прынята вылучаць Заходнія і Цэнтральныя. У такой мадэлі межы паміж трыма часткамі Альп практычна супадаюць з дзяржаўнымі: Заходнія Альпы апынаюцца галоўным чынам ва Францыі, Цэнтральныя — у Швейцарыі, Усходнія — у Аўстрыі.

Ніжэй даецца спіс асноўных раёнаў Альп. Варта мець на ўвазе, што ён носіць шмат у чым умоўны характар, бо розныя крыніцы праводзяць адпаведныя межы па-рознаму.

Заходнія Альпы
- Лігурыйскія Альпы
- Праванскія Альпы
- Коцкія Альпы
- Альпы Дафінэ
- Грайскія Альпы
- Пенінскія Альпы
- Бернскія Альпы
- Гларнскія Альпы
Усходнія Альпы
- Зона фліша
Паўночныя Вапняковыя Альпы
Цэнтральныя Усходнія Альпы
- Эцтальскія Альпы
- Цылертальскія Альпы
- Высокі Таўэрн
Паўднёвыя Вапняковыя Альпы
- Даламітавыя Альпы
- Юлійскія Альпы

У сваю чаргу, існуе і больш дробнае дзяленне гэтых раёнаў. Так, прыкладам, паўночней Інсбрука вылучаюць і , а паўднёвей — і .

Самыя высокія вяршыні

Назва	Вышыня, м	Месцазнаходжанне
Манблан	4810,45 м	Грайскія Альпы
Монтэ-Роза	4634 м	Пенінскія Альпы
Дом	4545 м	Пенінскія Альпы
Вайсгорн	4505 м	Пенінскія Альпы
Матэргорн	4478 м	Пенінскія Альпы
Гран-Камбен	4314 м	Пенінскія Альпы
Фінстэрааргорн	4273 м	Бернскія Альпы
Алечгорн	4192 м	Бернскія Альпы
	4102 м	Альпы Дафінэ
	4061 м	Грайскія Альпы
	4049 м	Рэтыйскія Альпы
	4023 м	Пенінскія Альпы

Клімат

Альпы — важны кліматападзел Еўропы.

На поўнач і захад ад Альп размяшчаюцца тэрыторыі з умераным кліматам, на поўдзень — субтрапічныя міжземнаморскія ландшафты. Клімат розных альпійскіх рэгіёнаў залежыць ад вышыні, становішча і кірунку ветру. Улетку ў Альпах бываюць гарачыя дні, якія змяняюцца халоднымі вечарамі. Раніцай у горах звычайна сонечна, пасля абеду набягаюць аблокі. Зіма прыносіць частыя снегапады і працяглыя перыяды нізкай тэмпературы. Клімат на паўночным боку Альп халаднейшы і вільготны, а на паўднёвай — наадварот, цяплейшы і сухі. Сярэдняя тэмпература ліпеня — ніжэй за +14 °C, студзеня — да −15 °C. Выпадае 1 000 мм ападкаў у год. Снег трымаецца на раўнінах ад аднаго да шасці месяцаў у годзе. На працягу большай часткі зімы ў далінах трымаюцца туманы. Для Альп характэрныя мясцовыя вятры. Найважнейшы з іх — цёплы і сухі , які ўтвараецца ў выніку спуску паветраных мас па горных схілах і іх сціску, суправаджаецца нагрэвам. Гэта істотна павялічвае мясцовую тэмпературу, што прыводзіць да рэзкага раставання снягоў і частых лавін, што ўяўляе пагрозу для жыцця людзей і можа адразаць ад навакольнага свету цэлыя горныя раёны. У той жа час фён стварае ўмовы для земляробства на значна большых абсалютных вышынях, чым у тых месцах, дзе яго не бывае.

Клімат і глебава-расліннае покрыва Альп маюць выразна выяўленую . Альпы пабіты на пяць кліматычных паясоў, кожны з якіх адрозніваецца тыпам навакольнага асяроддзя. Клімат, раслінны і жывёльны свет маюць адрозненні ў розных кліматычных паясах Альп. Зона горнага масіву вышэй 3 000 метраў завецца нівальнай зонай. Гэта вобласць, якая мае халодны клімат, увесь час пакрыта шматгадовым снегам. Таму ў нівальнай зоне практычна адсутнічае расліннасць.

Альпійскія лугі ляжаць на вышыні ад 2 000 да 3 000 метраў. Гэта зона не такая халодная, як нівальная зона. Для альпійскіх лугоў характэрная спецыфічная нізкарослая расліннасць, а таксама расліннасць, якая ўтварае «травяныя падушкі». Гэта збліжае дадзены тып экасістэм з тундравымі, дзякуючы чаму альпійскія лугі таксама завуць «горнай тундрай».

Пераход **Суворава** праз Альпы ў 1799 годзе.

Крыху ніжэй за альпійскую зону месціцца субальпійскі пояс, на вышыні ад 1 500 да 2 000 метраў. У субальпійскай зоне растуць яловыя лясы, тэмпература навакольнага асяроддзя павольна павялічваецца. Тэмпература ў субальпійскім поясе падымаецца летам максімум да +24 °C у гарачыя сонечныя дні, а звычайна не дасягае 16 °C. Замаразкі магчымыя ў любую пару года.

На вышыні ад 1 000 да 1 500 метраў размешчана ўмераная зона. Мільёны дрэў дуба растуць у гэтай зоне. Таксама тут займаюцца сельскай гаспадаркай.

Ніжэй за 1 000 метраў — нізіна, якая характарызуецца вялікай разнастайнасцю расліннасці. Сёлы таксама месцяцца ў нізіне, бо тэмпературны рэжым з’яўляецца прыдатным для жыццядзейнасці людзей і жывёл.

Гідраграфія

Альпы — важны гідраграфічны вузел Еўропы, тут бяруць пачатак рэкі басейнаў Чорнага, Міжземнага і Паўночнага мораў. У Альпах знаходзяцца вытокі буйных рэк (Рэйна, Роны, По, Адыджэ, правых прытокаў Дуная). Яны шматводныя, маюць хуткае цячэнне.

Багатыя Альпы і азёрамі. Буйнейшыя вадаёмы (Бодэнскае, Жэнеўскае, Кома, Лага-Маджорэ і іншыя) ляжаць у перадгор’ях, маюць і тэктоніка-ледавіковае паходжанне. Іх катлавіны ўяўляюць сабой канцавые басейны гіганцкіхх ледавікоў, якія спускаліся з Альпаў у плейстацэне. Шмат невялікіх каравых азёр знаходзіцца ў высакагор’ях.

Ледавікі (глетчары)

Для альпійскага пояса характэрна значнае пашырэнне горна-ледавіковых формаў рэльефу. У горах, на вышыні больш за 3 000 метраў над узроўнем мора, зімой вывальваецца больш снегу, чым можа растаць. У тых месцах, дзе снег ляжыць круглы год, з-за ціску снегу, раставання і замярзання яго верхняга пласта ўтвараецца грунт ледавіка. Паступова, па меры сцякання вады па паверхні ледавіка, лёдавыя пляцоўкі прасоўваюцца ў глыб даліны. Лёд спаўзае, па дарозе разбурае верхні пласт глебы, адрывае і выносіць з сабой частку камянёў, пяску ці грунту. Паверхня ледавіка пакрыта расколінамі рознай велічыні.

Лінія вечнага снегу ляжыць на поўначы на вышыні 2,5 км, а на поўдні — ад 3 да 3,2 км. Агульная плошча сучаснага зледзянення — 4 140 км². Ледавікоў у Альпах каля 1 200, найбольшы — Алечскі ў Бернскіх Альпах з плошчай 169 км². Ад ледавікоў бяруць пачатак рэкі: Рона, Рэйн і іншыя.

Вышынная пояснасць

Добра выяўлена вышынная пояснасць ландшафтаў. Выдзяляецца пяць вышынных паясоў.

Да вышыні 800 метраў клімат умерана цёплы, на паўднёвых схілах — міжземнаморскі, шмат вінаграднікаў, садоў, палёў, міжземнаморскія хмызнякі і шырокалісцевыя лясы. На вышыні 800 — 1 800 метраў клімат умераны, вільготны; шырокалісцевыя лясы з дуба і букаа на шляху ўверх паступова замяшчаюцца хвойнымі. Да вышыні 2 300 метраў цягнецца так званы Субальпійскі пояс з моцнымі вятрамі, доўгатэрміновым снегавым покрывам, пераважна высакагорнай хмызняковай расліннасцю (рададэндран, ядловец, кедравы сланік і інш.) і субальпійскімі лугамі. Вышэй, да мяжы вечных снягоў — так званы альпійскі пояс з халодным кліматам, перавагай нізкіх зрэджаных альпійскіх лугоў, большую частку года пакрытых снегам. Яшчэ вышэй — нівальны пояс з ледавікамі, снежнікамі, камяністымі схіламі.

Насельніцтва

На 2001 год агульная колькасць насельніцтва ў Альпах складала 12 мільёнаў 300 тысяч жыхароў, вялікая частка з якіх французы, немцы і італьянцы. Таксама істотнай абшчынай з’яўляюцца славенцы.

Самыя вялікія гарады ў Альпах: Грэнобль (Францыя) з насельніцтвам 155 100 чалавек, Інсбрук (Аўстрыя) — 127 000 чалавек, Трэнта (Італія) — 116 893 чалавек і Бальцана (Італія) — 98 100 чалавек.

Ахова навакольнага асяроддзя

Штогод у горных раёнах высякаюцца вялікія плошчы лесу для будавання лыжных трас і баз адпачынку, што парушае натуральную раўнавагу ў горах. Дрэвы маюць вялікае значэнне для прадухілення эрозіі глебы, а іх ствалы змяншаюць лавінанебяспечнасць. Высечка лясоў прыводзіць да лавін і селяў, ахвярамі якіх у 1987 годзе на працягу 20 дзён стала больш за 60 чалавек. Прычынай змяншэння плошчы лясоў, апроч высечкі, робяцца атрутныя выкіды фабрык і выкарыстанне ў горах цяжкай тэхнікі. Дрэвы слабеюць і лягчэй паддаюцца хваробам і ўраганам. Па ацэнках навукоўцаў, знішчана прыкладна 60-80 % альпійскіх лясоў. Пагаршэнне стану асяроддзя негатыўна ўплывае на жыццё жывёл і раслін. Ва ўсіх краінах, дзе ёсць Альпы, былі арганізаваны ахоўныя рэгіёны.

Турызм

Альпы — раён міжнароднага альпінізму, гарналыжнага спорту і турызму. Як улетку, так і ўзімку Альпы папулярныя як месца для турызму і спорту. Гарналыжны спорт, сноўборд, катанне на санках, шпацыры на снегаступах, лыжныя туры даступныя ў большасці рэгіёнаў са снежня па красавік. Улетку Альпы карыстаюцца папулярнасцю ў турыстаў, раварыстаў, парапланерыстаў, альпіністаў, тым часам як многія з альпійскіх азёр прыцягваюць плыўцоў, яхтсменаў і сёрфінгістаў. Нізінныя рэгіёны і буйныя гарады Альп добра злучаны аўтамагістралямі і хуткаснымі дарогамі, але вышэй у гарах перавалы і аўтамабільныя трасы могуць быць небяспечнымі нават улетку. Многія горныя перавалы зачынены ў зімовы перыяд. Развіццю турызму спрыяе вялікая колькасць аэрапортаў па ўсіх Альпах, а таксама добрае чыгуначнае злучэнне з усімі суседнімі краінамі. Альпы звычайна наведвае больш за 50 мільёнаў турыстаў штогод.

Ціроль, Аўстрыя
, Германія
Бернскія Альпы, Швейцарыя
Гарда, Італія
, Францыя
Юлійскія Альпы, Славенія

Фотагалерэя

Выгляд на масіў Дахштайн у Вапняковых Альпах
Цясніна Партнаха. У Гарміш-Партэнкірхэна
Нямецкія Перадальпы. Вяршыня Вендэльштайн
Вадаспад ля Голінга
Спартбаза блізу Флахау
Хагенгебіргэ і царква св. Мікалая

Крыніцы

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 1. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0036-6 (т. 1).
George William Lemon. English Etymology. — G. Robinson, 1783. — 693 с.
Этимология названий гор на сайте официальном инфопортале Швейцарии (руск.)(недаступная спасылка). swissworld.org. Архівавана з першакрыніцы 28 лютага 2014. Праверана 27 сакавіка 2015.
Joseph Spence, Edward Holdsworth, William Warburton, John Jortin. Miscellanea Virgiliana, in scriptis maxime eruditorum virorum varie dispersa, in unum fasciculum collecta. — W.P. Grant, 1825. — С. 128. — 308 с.
Graciansky 2010, с. 29.
Piaz 2003, с. 179-180.
Piaz 2003, с. 178-179.
Graciansky 2010, с. 1-2.
Piaz 2003, с. 179.
Shoumatoff 2001.
Schmid 2004, с. 97.
Schmid 2004, с. 97-99.
Der Grose ADAC Alpenführer — 1992. ADAC Verlag GmbH, München. ISBN 3-87003-470-X

Літаратура

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 1. — С. 282-283. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0036-6 (т. 1).
Pierre-Charles de Graciansky, David G. Roberts, Pierre Tricart. The Western Alps, from Rift to Passive Margin to Orogenic Belt. An Integrated Geoscience Overview. — Elsevier, 2010. — Т. 14. — 432 с. — ISBN 0444537252.
Giorgio V. Dal Piaz, Andrea Bistacchi, and Matteo Massironi Geological outline of the Alps(англ.) // Episodes Journal of International Geoscience. — 2003. — Т. 3. — № 26. — С. 175-180.
Nicholas Shoumatoff, Nina Shoumatoff. The Alps: Europe’s Mountain Heart. — University of Michigan Press, 2001. — 265 с. — ISBN 978-0-472-11111-4.
Schmid, Stefan Tectonic map and overall architecture of the Alpine orogen(англ.) // Eclogae Geologicae Helvetiae. — 2004. — № 97. — С. 93-117.

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Альпы
Даведнік для горных турыстаў, якія наведваюць Альпы Архівавана 10 лістапада 2014.
Альпы, горная система Европы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
Горные походы в Альпы, карты, приюты, фотографии
«Альпы» — стихотворение Федора Тютчева Архівавана 20 сакавіка 2015.

[1] Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 1. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0036-6 (т. 1).

[G_W_Lemon-2] George William Lemon. English Etymology. — G. Robinson, 1783. — 693 с.

[sw_etim-3] Этимология названий гор на сайте официальном инфопортале Швейцарии (руск.)(недаступная спасылка). swissworld.org. Архівавана з першакрыніцы 28 лютага 2014. Праверана 27 сакавіка 2015.

[Jos_Spence-4] Joseph Spence, Edward Holdsworth, William Warburton, John Jortin. Miscellanea Virgiliana, in scriptis maxime eruditorum virorum varie dispersa, in unum fasciculum collecta. — W.P. Grant, 1825. — С. 128. — 308 с.

[FOOTNOTEGraciansky201029-5] Graciansky 2010, с. 29.

[FOOTNOTEPiaz2003179-180-6] Piaz 2003, с. 179-180.

[FOOTNOTEPiaz2003178-179-7] Piaz 2003, с. 178-179.

[FOOTNOTEGraciansky20101-2-8] Graciansky 2010, с. 1-2.

[FOOTNOTEPiaz2003179-9] Piaz 2003, с. 179.

[FOOTNOTEShoumatoff2001-10] Shoumatoff 2001.

[FOOTNOTESchmid200497-11] Schmid 2004, с. 97.

[FOOTNOTESchmid200497-99-12] Schmid 2004, с. 97-99.

[ADAC_Alpenführer-13] Der Grose ADAC Alpenführer — 1992. ADAC Verlag GmbH, München. ISBN 3-87003-470-X