Лукрэцый Ціт Лукрэцый Кар лац Titus Lucretius Carus 95 да н э 55 да н э рымскі паэт і філосаф паслядоўнік Эпікура Лукрэц

Лукрэцый, Ціт Лукрэцый Кар (лац.: Titus Lucretius Carus; ~95 да н.э. — 55 да н.э.) — рымскі паэт і філосаф, паслядоўнік Эпікура.

Лукрэцый
лац.: T.Lucretius Carus

Дата нараджэння	94 да н.э.
Месца нараджэння	Пампеі, Пампеі, правінцыя Неапаль, Кампанія, Італія
Дата смерці	55 да н.э.
Месца смерці	Рым, Рымская рэспубліка
Грамадзянства	Старажытны Рым
Бацька	невядома
Маці	невядома
Жонка	Lucilia^[d]
Род дзейнасці	паэт, філосаф, пісьменнік
Навуковая сфера	філасофія
Школа/традыцыя
Асноўныя інтарэсы	атамізм, метафізіка, этыка
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пра жыццё Лукрэцыя вядома толькі ад св. Ераніма, які, верагодна цытуючы , пісаў: «Апоены любоўным зеллем, Лукрэцый пазбавіўся розуму, у прагалы прасвятлення ён напісаў некалькі кніг, пазней выдадзеных Цыцэронам, і пазбавіў сябе жыцця». Цыцэрон, у лісце брату Квінту, да лютага 54 да н.э., згадвае паэму Лукрэцыя «Пра прыроду» і прызнае ў ёй «шматлікія пробліскі генія, а таксама і немалое майстэрства». Антычныя каментатары прызнавалі ўплыў Лукрэцыя на Вергілія. Пазнейшыя паэты антычнасці, напр. Авідзій (43 да н.э. — 17) і (~ок. 45 — 96), выказвалі захапленне Лукрэцыям, праўда за паэтычны ўзор бралі Вергілія.

Лукрэцый з'яўляецца адным з заснавальнікаў лацінскага вершаскладання, ён пераняў і развіў лацінскі гекзаметр эпічнага паэта (239—169 да н.э.), запазычаў у яго некаторыя архаічныя звароты мовы і традыцыйную фразеалогію гераічнай паэзіі. Лексіку і тэхніку Лукрэцый збольшага пераняў са «З'яў» (у перакладзе Цыцэрона). Магчыма, былі і іншыя ўзоры пра якія даследнікам творчасці Лукрэцыя нічога не вядома. Гісторыя вар'яцтва і самагубства Лукрэцыя пакладзеная ў аснову паэмы «Лукрэцый» (Lucretius, 1868).

Паэма Лукрэцыя «Пра прыроду» з'яўляецца самым вялізным з дайшоўшых пераказаў філасофіі Эпікура (~340 да н.э. — 270 да н.э.). У 6-ці кнігах паэмы Лукрэцый паслядоўна асвятляе касмалагічныя гледжанні, у т.л. вучэнне пра атамы і пустэчы як пачаткі, пра спантанае адхіленне атама, канцэпцыю множнасці светаў, аспрэчвае ідэі лёсу (правідэнцтва) і ўдзелу багоў у стварэнні Сусвету, крытыкуе ўяўленні пра неўміручасць душы і перасяленні душ, называе страх перад смерцю нікчэмным. Лічыць, што душа матэрыяльная, таму гіне разам з целам, і смерць для яе — толькі збаўленне ад пакут. У 5-й кнізе Лукрэцый аддае хвалу Эпікуру як герою-дабрадзею, які вызваліў людзей ад забабонаў, страху перад багамі і смерцю і тым самым паказаў людзям праўдзівы шлях да шчасця. У паэме таксама змешчаная канцэпцыя развіцця прыроды і чалавечай культуры, у аснове якой ляжыць паняцце «патрэбы», што палемічна накіравана супраць ідэй пра правідэнцыйнае кіраўніцтва з боку багоў. Паэма паўплывала на Гётэ і Вальтэра, яе ўплыў прасочваецца ў сучаснай англійскай літаратуры, напр. у , і інш., наогул паэма аказала значны ўплыў на развіццё матэрыялістычных філасофскіх вучэнняў эпохі Адраджэння і Новага часу.

Зноскі

Літаратура

Лосев, А. Ф. История античной эстетики. Ранний эллинизм. — М.: 2-ое изд., 2000.
Лукреций. О природе вещей / Ред. лат. текста и перевод: Петровский Ф. А. / Т.1. М.-Л., 1945; Т.2 (Статьи, комментарии). М.-Л., 1947.